Califone - "Funeral Singers" Dead Oceans

πάντα περιμένοντας το ποτέ...

ετεροχρονισμένη αναφορά σε φιλοσοφικές αναζητήσεις τρίτου τύπου.
κάποιες φορές θές απλώς οι στιγμές να σβηστούν, σαν λάθος γράμμα που πληκτρολόγησες κατα λάθος. εκεί η διόρθωση ή αλλιώς η κάθαρση έρχεται μέσα απο ένα κουμπί που ξαπλωμένη πάνω του είναι η λέξη "delete".
τελευταία κάνω διαχωρισμό λέγοντας συχνά, "πραγματική ζωή". λες και υπάρχει και κάτι άλλο.
Στην πραγματική ζωή, ξυπνάω, κοιμάμαι, βιώνω όλες τις φυσικές λειτουργίες. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Σε μια άλλη διάσταση, δεν μπορώ να κοιμηθώ και αν τα καταφέρω, τότε ξυπνάω πολύ δύσκολα. φυσική άρνηση σε όλα όσα δε συμπεριλαμβάνουν την "πραγματική ζωή"...
ως συνήθως...μια καλημέρα θέλησα να πω, αλλά με βαραίνει αυτή η παρανοική ζέστη μέσα στο φθινόπωρο.

Pain of Salvation Oblivion Ocean cover

Morticia Libe | SignMeTo Roadrunner Records

Morticia Libe | SignMeTo Roadrunner Records

Band Of Horses - The Funeral

Johnny Cash - Hurt (cover)

AND THE RAIN KEPT FALLING....

βρέχει...είναι ώρα Κρόνου και μέρα Σελήνης.
συνεχιζει να βρέχει και είναι απλώς Δευτέρα.
σκέφτομαι οτι ηρθες. τόσο γρήγορα.ο χρόνος σε ενα 24ωρο, πάγωσε σε στιγμές που έγιναν εικόνες.σαν άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες.πιαστηκα απο αυτά και ανεβαίνω.άλλαξε ο χωροχρόνος μου.νόμισα οτι βούλιαζα και μου τελείωνε το οξυγόνο, μέχρι την αγκαλιά έξω απο το καράβι.κρεμάστηκα όσο εσύ έψαχνες το υπόλοιπο μου.δεν σου είπα οτι έλιωσε μαζί με όσα με καίνε τελευταία.και μετά εσύ.και λίγη βροχή ακόμα πάνω στο πρόσωπο....
και το υγρό βάλτωμα μου, έγινε χώμα σταθερό...ίσως βραχος...και οι στιγμές μαζί σου γίναν τα καρφιά που ανεβαίνω...ορειβατώ στον εαυτό μου....και ανεβαίνω...και ακόμα βρεχει ξέρεις...
πάνω στο πρόσωπο μου...
έλα γρήγορα πάλι, σε θέλω δίπλα μου όταν σκαρφαλώσω τον εαυτό μου.θελω να εισαι εκεί οταν σηκωθώ ξανα...

βρέχει μέσα έξω...

διάβαζα νωρίτερα τι έλεγα λίγους μήνες πριν.
οταν λέω πριν, εννοώ πριν την συντριβή.
σιχαμένα συναισθήματα....εγώ η ανέγγιχτη απο ευαισθησίες και απαλλαγμένη απο πάθη-λάθη και τα συναφή.
και τώρα εδώ.τίποτα δεν με σώζει, όχι απο κανέναν άλλο παρα απο τον αιμοσταγή εαυτό μου.τον ανεγκέφαλο τυχοδιώκτη, που απολαμβάνει να γκρεμίζει όσα οι άλλοι του χτίζουν.
κανονικά δεν πρέπει να καπνίζω λένε.αχου και δε με νοιάζει.....
τον τελευταίο καιρό εκτός απο υπεραναλυτική, έχω γίνει και απολύτως άπληστη.βιώνω τα πάντα σε ακραίες βαθμίδες.πόνος είναι?να φτάνει μεχρι το κόκκαλο, οργή είναι, να τσακίζει βράχους, καλοσύνη είναι, να αγγίζει τα όρια της βλακείας με αντάλλαγμα οίκτο.
οίκτος..τι απάνθρωπο συναίσθημα.προτιμώ τον θυμό τελικά.τουλάχιστον εχει μια ροπή, μια δυναμική, ένα κάτι να σε πάει παρακάτω, ακόμα και αν αυτό το παρακάτω, είναι γκρεμός.
είναι και αυτό το άλλο που συμβάινει...δεν γεμίζω με τίποτα.ξαφνικά σα να έγινα τρύπιο σκέυος.βρέχει και οι σταγόνες αντί να λιμνάζουν στις αυλακιές των ρούχων της συνείδησης μου, με διαπερνούν σαν ξυράφι.δεν περίμενα να κόβει τόσο ύπουλα το νερό.σχεδόν είναι σα να ειμαι απο άμμο.σα να περιμένω να γίνω κομμάτι λάσπης, και απο εκεί να ξεραθώ, μέχρι να ξαναπατηθω απο καινούρια βήματα.
αυτό που περίμενα ήρθε.έκατσε, του έστρωσα το καλύτερο τραπεζομάντηλο του χρόνου μου, της διάθεσης μου.μοιράστηκα τους πιο ώριμους καρπούς των λέξεων και μετά...χωνεύτηκα και αποβλήθηκα σαν χαλασμένο φαγητό.
ωραία εξέλιξη εε?
αυτη τη στιγμή, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σωσει, απο εμένα.
κρίμα την εκπαιδευση για επίθεση που έκανα τόσο καιρό....ξέχασα οτι οι άμυνες σε τετοιες περιπτωσεις είναι τελικά ο μόνος δρόμος.
καληνύχτα...

Tristania - Beyond the veil

Green Carnation - The Burden Is Mine . . . Alone

ειδα φως και μπηκα.

εχω καιρό να λερώσω τη σελίδα αυτή.
Εγιναν πολλά...τόσα που νομίζω πως σταμάτησα να μετράω. απο ένα σημείο και μετά απλώς άδειασα απο όλα. τα μεγάλα γίναν μικρά και ασήμαντα. Τα μικρά και ασήμαντα, ανύπαρκτα και η φθείνουσα πορεία συνέχισε για καιρό.
Κάπου μεταξύ ανυπαρξίας και κριτικής, ξύπνησα, έτριψα τα μάτια, χασμουρήθηκα αδιάφορα, και είπα να ρίξω μια ματιά πίσω πρίν πάω μπροστα.
λένε οτι αν αντιμετωπίσεις τον θάνατο, αλλάζεις δρόμο. Γίνεσαι καλύτερος. Μουφα τελικά. Εγω έγινα χειρότερη.Συγκεκριμένα με βεβαιότητα θα πω, οτι εντόπισα και άλλα ψεγάδια.Δεν εκτίμησα καθόλου, τα όσα έχω και δεν μου ήρθε καμιά στραφταλίζουσα επιφώτηση.
Ενα δυνατό ξερασμα θυμού μου ήρθε αλλά και αυτό με φοβήθηκε και έκοψε λάσπη.
όλοι έχουν μια καλή κουβέντα να πουν! Τι μαλάκες που είναι όμως. Την λένε όταν αυτό που θέλεις να κανουν είναι να βουλώσουν το στόμα τους και να εξατμιστούν.
ποτέ πριν δεν ένιωσα το πόσο γλοιώδη υποκείμενα είναι οι συνάνθρωποι που έρχονται, ακάλεστοι στη ζωή μας όταν το μόνο που θέλουμε είναι μοναξιά.
Οι αισθήσεις οξύνονται... κάθε ψίθυρος ακούγεται δεκαπλάσιος. Ενοχλητικός.Η διάθεση είναι πότε έτσι, πότε αλλιώς. Κοινός παρονομαστής όμως είναι η επιθυμία για απομόνωση.Άντε με κάτι διακοπές του τύπου γραψίματος εδώ...
Συμπέρασμα......αυτό είναι το χειρότερο καλοκαίρι.Μόνο όταν δω, βροχή στο παράθυρο, να κουτουλάει στα τζάμια θα ανακουφιστώ.Μέχρι τότε, απλώς θα βράζω σαν καλό παιδι, όπως όλοι στο ζουμί τους.
καταραμένε ήλιε, ζωοδότη, χαρούμενε, φωτεινέ...να ξερες πόσο σε μισω!

Nick Cave & The Bad Seeds "Mercy Seat"

The Cure - A Forest

ανοίξαμε...

Διανυκτερεύει απόψε η μεγαλοψυχία μου.
Το βλέμμα παρήγορο, το άγγιγμα υποσχόμενο, η ανάγκη εξαθλιωμένη ταπεινώνεται μπρος στα πόδια του δικού σου λαμβάνειν.
Απέναντι έκλεισαν ακόμα ένα παράθυρο. Ένας περίεργος λιγότερος, στο φαίνεσθαι.
Αφημένες στην άκρη, σπαρταράνε οι φράσεις που άθελα ξεγλίστρησαν ημιτελής.
Υποταγμένες να θυσιαστούν άσκοπα στο καλώς φέρεσθαι.

σόου...φάκ γιου βέρυ μάτς...

Να, τί γίνεται συνεχώς, όσα χρόνια και αν περάσουν, όποιες ηλικίες και αν αλλάξουν, το σχηματάκι είναι πάντα ίδιο!!!! Κάποια γουστάρει κάποιον, που γουστάρει κάποια, που την γουστάρει κάποια άλλη, που την γουστάρει κάποιος άλλος, που τον γουστάρει κάποιος άλλος, και αυτόν με την σειρά της κάποια άλλη, που γουστάρει άλλον, που δεν γουστάρει καμία στην πραγματικότητα!!!!
Το ίδιο ηλίθιο σκηνικό συνεχόμενα και ουτε μια αλλάγή έτσι για ποικιλία! να προσθέσω οτι ξεκινώντας απο το τέλος έως την αρχή, η συμπεριφορά σε κάθε προσωπο που γυρίζει στο προηγούμενο επιπεδο είναι ανάλογη τραγανομυτζίθρας. Δηλαδή απο το πολυ φτύσιμο μπορέις να πλύνεις και τις σκάλες στον φωταγωγό. Αν το πάρεις απο την αρχή προς το τέλος είναι τέτοια η μιζεροταπείνωση που μου ρχεται να δαγκώσω τα χέρια μου απο την τσαντίλα.Βλέπεις, απο συγγραφή ποιημάτων, γλυκανάλατων εξομολογήσεων μέχρι τόνους δακρύων για κάποιον ή κάποια που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός σου βγάζει φλουμπέτες σε μέγεθος ιπτάμενου δίσκου. Είναι τα ίδια άτομα που για αυτούς που θέλουν, πέφτουν στα πατώματα και απο σκληρά τυπάκια του και καλά εγώ δεν ασχολούμαι με τίποτα και δεν μασάω με τίποτα, καταλήγουν να μοιάζουν σαν τον Λόρδο Βύρωνα με ανταύγειες. Και εσύ συνεχίζεις να χτυπιέσαι και να προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο για να αρέσεις σε κάποιον που του αρέσει κάτι άλλο!Που ακόμα και αν κάνεις τη μ@λ@κί@ και γίνεις αυτό το άλλο που θέλει, και πάλι θα σε φτύνει για τον μονο και απλό λόγο, οτι είσαι Εσύ και όχι αυτό το άλλο που ήθελε εξ' αρχής!
Κατάσταση τραγελαφική και χωρίς αποτέλεσμα, πέρα απο τσακισμένους εγωισμούς και κακοεκπαιδευμένα συναισθήματα με εκδικητικές τάσεις.
Εγώ προσωπικά έχω υπάρξει και στα δύο στρατόπεδα. Και σε αυτούς που φτύνους και στους φτυσμένους. Κυρίως στην δεύτερη κατηγορία έχω πολλά να θυμηθώ. Απο τύπο που και καλά ήταν ο μαμάω και δέρνω και οι γυναίκες είναι για τον π...τσο και όξω απο την πόρτα , ο οποίος σερνόταν πίσω απο ανοιχτόχρωμη κυκλοθυμική ύπαρξη που τον χόρευε -και τον χορεύει- όπως και όποτε ήθελε, -ακόμα κολλημένος μαζί της είναι και θα παραμείνει μέχρι να καταλάβει οτι τον εκτιμάει τόσο, όσο το κωλόχαρτο σε ώρα διάρροιας και μόνο-, μέχρι άλλο μαμιά της γειτονιάς που είχε μια σχέση και ένα χαρέμι. Είναι η κατηγορία αντρών που ξενοχοροπηδάνε όπου να είναι, και καλά δεν τον νοιάζει η σχέση ή ακόμα και ο γάμος του, που παραμυθιάζει αφελείς φραγκόκοτες οτι δεν την υπολογίζει, και πως αν τον ζορίσει και πολύ την βάζει και γκολ σαν τη Σούζυ, αλλά έτσι και υποψιαστεί πως θα τον πάρει χαμπάρι, βάζει την ουρά στα σκέλια και κάθεται πιστός φύλακας των ηθών!!!!!Και εσύ εκεί πιστός μαλάκας, μέχρι να ξυπνήσεις απότομα και δεις την κατάντια σου και πας οχι ένα, αλλά πολλά βήματα παρακάτω για να βρεις τον επόμενο μακάκα, εως ότου βάλεις μυαλό απο το πολύ το τάκα -τάκα συμπάσχοντας!
Με αυτά και άπειρα ακόμα παραδείγματα που είτε μου έχουν περιγράψει ή τα έχω ζήσει έχω φτάσει στο απόλυτο ξενέρωμα! Κανείς δεν αξίζει κανενός.Η καλύτερη και πιο αξιόπιστη σχέση είναι με τον εαυτό σου, μή σου πω ακόμα και το σεξ! βλέπεις ο εαυτός σου, ξέρει ακριβώς τι να σου κάνει χωρίς να φοβάσαι οτι θα τον προσβάλεις αμα του πεις, "κούνα το χεράκι σου λίγο προς τα εκέι καμάρι μου, ή να σου πάρω δώρο gps, μπας και βρείς το φέιμους τζι.Άσε που στον εαυτό σου δεν χρειάζεται να πασχίζεις να αρέσεις, για κάτι άλλο απο αυτό που είσαι,και φυσικά, στον εαυτό σουθ δεν χριάζεται να λες πόσο καλός ήταν, πόσο μεγάαααααααλος και τρανός και εξκάλιμπερ μαζί! Γι αυτό την ελευθερία μου δεν θα την θυσίαζα ποτέ σε κανένα βωμό επιβεβαίωσης. Πάντα κάποιοι θα είναι πολύ ή λιγο καλύτεροι ή χειρότεροι απο εμάς. Πάντα κάποιοι θα ντρέπονται για κάποιους άλλους και θα υποκρίνονται τους υπεργαμάτους. γι αυτό και απο εμένα το fuck you των archive,ταίριαξε γάντι!!!!! Αφιερωμένο σε όσους υποκρίνονται, σε όσους αρέσκονται να κρίνουν-επικρίνουν-κατακρίνουν, σε όσους σέρνονται και μετά κάνουν την πάπια, σε όσους γίνονται κατίνες, σε όσους δεν έχουν ιδέα απο σεβασμό στις ανθρώπινες σχέσεις και σε όλους όσους νιώθουν πως ενοχλούνται απο αυτή την ανάρτηση!!!!!!!!!
Εννοείται πως δεν χρειάζεται να αυτοστοχοποιείται κανένας απο τους εδω παρακολουθητές του ιστόλογίου τούτου, μην αρχίσουν οι ερωτήσεις του τύπου, "αυτό μπας και ειναι για μένα?τι σου έκανα? κτλπ", θα ξεράσω βατράχια!!!!!συμπερασμα, ήταν μια σκατά (κι απόσκατα!!!!) μέρα!!!!!!!!

Archive - Fuck you

Ακούω την Αγάπη - Τρύπες (High Quality)

επιλεκτική ακοή...

Με είχε πιάσει ένα κάτι σήμερα, να ακούσω κομμάτια απο την ελληνική ροκ σκηνή, σα νοσταλγία να το πω, επιθυμία να το πω? ,δεν το λέω καθόλου και προχωρώ παρακάτω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Να είναι καλά και το χαριετάκι που μου δωσε το cd απο τρύπες "κεφάλι γεμάτο χρυσάφι".
Όλα καλά μέχρι που ξεκίνησε το τραγούδι "φάντασμα" της εφηβείας. Τότε που όλα τα προβλήματά μου ήταν στη σφαίρα του εξωπραγματικού και θεωρούσα πως αν είμαι "καλό παιδί" θα καταφέρω και γω να πω "ακούω την αγάπη"!
Ωραία μέχρι εδώ το' χουμε....και μετά; αντε και προσπάθησα, όμως καμια δεκαριά χρόνια μετά συμπερανα ότι μάλλον εκτός απο επιλεκτική μνήμη, έχω και επιλεκτική ακοή, ή τουλάχιστον έτσι αρέσκομαι να πιστεύω. Κάπου εκεί, είναι που μου ήρθε η ετεροχρονισμένη απάντηση στους τρύπες και στο στοιχειωμένο τραγούδι τους. εγώ ΔΕΝ άκουσα την αγάπη, ότι θόρυβο και αν έκανε όταν πλησίαζε...
έκανα απόλυτη ησυχία...
καθάρισα σχολαστικά τα αυτιά μου...
έκλεισα την τηλεόραση,
φίμωσα το σκύλο μου,
σκότωσα ένα αιμοβόρο κουνούπι...δεν άκουσα την αγάπη.
έσπασα το ραδιόφωνο...
έκλεισα τα τηλέφωνα, έκοψα τα φύλλα που θρόιζαν....αλλά δεν άκουσα την αγάπη.
έθαψα όλα τα ρολόγια...
πάτησα με τη φτέρνα ένα μυρμίγκι,
πέταξα τα θορυβώδη τακούνια μου...και δεν άκουσα την αγάπη.
έκαψα τη βουή της πόλης...
έσβησα κάθε φωτιά ζωντανή,
έπνιξα ένα λυγμό μου...
μα πάλι δεν άκουσα την αγάπη.
έκοψα τις χορδές της φωνής μου...
κοίμησα την συνείδησή μου,
κόλλησα τα δοντια μου να μην τρίζουν και σταμάτησα τον χτύπο της καρδιάς μου....
μα ακόμα ΔΕΝ άκουσα την αγάπη.

εγγενής ανικανότητα απλούστευσης "καλημέρας"...

πρέπει να κόψω το κάπνισμα, πρέπει να κόψω το γράψιμο, πρέπει να κόψω την ηλιθιότητα που διέπει τον αιμοσταγή εγκέφαλό μου. πρέπει να συνηθίσω στα σκουλήκια την μελλοντική τροφή τους, πρέπει να μακρύνω τα μαλλιά της υπομονής, πρέπει να αρνηθώ επίμονα, πρέπει να συμφωνήσω επιλεκτικά,πρέπει να θυμώσω, πρέπει να αδιαφορήσω για όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα. Μέχρι το βράδυ θα έχω βάλει τα πρέπει στη θέση τους και όλα θα είναι ικανά να τα δω στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι ωραία να "πρέπει" για να ξεκαθαρίζονται τα "θέλω" και "τα δεν θέλω".
κυρίες και κύριοι μόνο μια απλή, καλημέρα σας, ξεκίνησα να γράψω!!!

Sonata Arctica - Replica

πούρο-λαγνείες και "αφροδίσια πουλιά"...

είμαι και εγώ μια απο αυτούς που είδαν το ταινιάκι της Ντούβλη και μετά το έκραξαν!!!
Διαφωνώ όμως με τον λόγο που το έχουν δαιμονοποιήσει οι περισσότεροι όμως. Δεν μου καίγεται καρφάκι για την ηθική της Ντούβλη και δεν ασχολήθηκα καθόλου με το αν προσεβλήθη η αξιοπρέπεια της ή όχι. Εγώ το έκραξα απλώς και μόνο γιατι δεν εκπλήρώθηκε ο στόχος. εν ολίγοις δεν κατάφερα να ερεθιστώ ούτε 1 δευτερόλεπτο και αυτό γιατι είχα λιώσει στο γέλιο. Αντικειμενικά, πρόκειται για την μέγιστη καλτίλα, που είχε άρωμα Γκουσγκούνη (το όνομα μόνο γιατί την χάρη ποτέ των ποτών) στις ατάκες!
Η ολίγον τι, δυσκίνητη βασίλισσα της ταινίας δεν ήταν αντάξια του τίτλου της ή του σκήπτρου της. Τα πρώτα δευτερόλεπτα, η αντίδρασή μου είχε την δυσπιστία των ινδιάνων προς τους πρώτους αποίκους, πάτησαν Αμέρικα και, η ανατροπή ήρθε στο 4:25.Στο σημείο εκείνο η Μαριαννάρα έμπλεξε την βούρτσα με την τραγιάσκα και τα αφροδίσια νοσήματα με τα παραδείσια πουλιά. Απο εκέι και πέρα, κάτι η βουκολική προφορά της άλλης σταρ Βίβιαν -ιγώ πήγα κι ψώνσα κάτ παπούτσα- κάτι το κόλπο Μόνικα με το πούρο -έμεινα με την απορία αν ήταν πούρο cohiba ,romeo y julietta ή χοντροστριμμένο σέρτικο Λαμίας που ξεφλούδιζε-, λίγο που άρχισα να προβληματίζομαι για το πόσο καθαρές είναι οι αντρικές τουαλέτες στις καφετέριες σε συνδυασμό με την εμμονή να κάνω σύγκριση τζούλια ή ντούβλη, μόνο σαν τσόντα δεν το είδα!!!!
Α και μια που το ανέφερα, η Ντούβλη έιχε πιο πολύ "σενάριο" να γκουχου χκουχου ερμηνεύσει, εν συγκρίσει με την Τζούλια, ωστόσο το όσκαρ πάει στην Τζούλια ως Γκουίνεθ Πάλτροου του πορνό. Είναι ψυχρή με 2μετρα κανιά, κώλο που κοιτάζει την πανσέληνο και λέει λίγα, ενώ η άλλη επιβεβαίωσε το "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς", σε όλο του το μεγαλείο.

highlight της ταινίας η ατάκα - έχω κάνει λέυκανση κω.......δας!!!!!!!!!(τι το είπε αφού δεν τον χρησιμοποίησε???)

όσοι το έχετε δει φανάζομαι ότι θα έχετε άποψη περί του τί λέω, όσοι πάλι δεν μπήκατε στον κόπο αξίζει να ξέρετε ότι χάσατε την επόμενη cult-trash τσόντα μετά "το μικρόφωνο της Αλίκης"............

Ozzy Osbourne "I Just Want You"

σκορπολογίες....

Νήστεψα την παρουσία σου μέρες, μήνες, χρόνια.
Τράφηκα απ’ την προδοσία σου ώρες, λεπτά , εποχές.
Ο χρόνος αμείλικτος, να μετρά το πέρασμα του , τρυπώντας επιλεκτικά τα σημεία της μνήμης μου, όπως το σαράκι το παλιό έπιπλο στο σαλόνι.
Η πραγματικότητα των αισθημάτων μας, μοιάζει γελοία.
Καμιά έρωτος απάντηση δεν μου καλύπτει την απόσταση.
Σε εντοπίζω κάπου χαμένο, με ξαπλωμένη δίπλα σου την σιγουριά.
Ντυμένη ελαφρά προσμένω να φαγωθούν και αυτά τα λίγα ρούχα , που καλύπτουν την γύμνια της ψυχής.
Φανατικός ακολουθητής σου, πιστός σταυρωτής σου.
Πόσα καρφιά να σου αγοράσω ; με τι τιμή με ποιο κόστος και ποια αξία;
Και όταν εσύ τα κρατήσεις, σε πόσα σημεία να τα μπήξω να πονέσεις;
Εσύ, Μεσσίας ή Ιούδας ; Βαραββάς
Εγω, Επικριτής ή Σωτήρας; Απλώς παράπλευρη απώλεια.
Η σχετικότητα των πράξεων μας χτυπά το παράθυρο γιατί κρυώνει έξω στην καταιγίδα των όσων έχουμε νιώσει.

άρωμα θύμησης...

απο μικρή είχα ένα θέμα με τις μυρωδιές. Θεωρούσα ανέκαθεν την όσφρηση την βασικότερη τν αισθήσεων μου. Εκεί που οι υπόλοιποι έφτιαχναν αναμνήσεις με εικόνες, εγώ έκανα το ίδιο πράγμα με μυρωδιές. Μοιάζει σαν ένας σχεδόν ιδιότυπος ψυχαναγκασμός και όμως, παραείναι έντονο για να το αγνοήσω. μια απλή βόλτα με τα πόδια μπορεί να μου φέρει στο μυαλό αναμνήσεις, αρκεί να εντοπίσω στον αέρα σα λαγωνικό, κάποια μυρωδιά απο το παρελθόν. το αστείο είναι πως ποτέ δεν είναι συγκεκριμένες αυτές οι μυρωδιες...δεν είναι σαν να λέμε, μύρισα φασολάκια γιαχνί και θυμήθηκα το νηπιαγωγείο!!!!!ακαθόριστες είναι πάντα και κυρίως αδιευκρίνιστες!!! έχουν όμως αυτή τη μαγική ιδιότητα να μεταφράζονται αυτόματα σε αναμνήσεις και όχι μόνο βλέπω εικόνες, αλλά είναι σαν να ξαναβιώνω τις ίδιες στιγμές ή συναισθήματα!
παράξενο εεε?κάπως έτσι τώρα που γράφω, έτυχε να έχω ανοίξει την μπαλκονόπορτα, να φεύγει το τσιγάρο και εισέβαλε, σχεδόν με θράσσος, το νυχτολούλουδο του γείτονα....οχι, δεν θυμηθηκα τον γείτονα, αλλά ένα καλοκαίρι στην κεφαλονιά!!!!αντε βρε...πλησιάζει καλοκαίρι....μου μύρισε!!!!!!!!!

κοιμάσαι....

Σε κοίταζα να κοιμάσαι. Ένα βράδυ από όλα εκείνα που σε κοίταζα. Ήρεμος , γαλήνιος, με όλες τις απαντήσεις που ήθελα να μάθω, καλά σφραγισμένες στο μυαλό σου. Το μυαλό σου…ωραίο μέρος εκεί, έχω σπάσει τα μούτρα μου εκεί, έχω κάνει βόλτες ακολουθώντας τις σκέψεις σου, που μου φαίνονται απλές , σχεδόν παιδικές. Κι όμως τις φοβάμαι… εγώ και το πολύ μου, κόντρα στο δικό σου απλοϊκό και λίγο. Όχι δεν είναι λίγο είναι ίσως πιο ξεκάθαρο. Μέσα μου σφίγγω με μανία τις λέξεις να μην βγουν, σαν να θέλω να σου αρνηθώ την ικανοποίηση που θα έπαιρνες αποκωδικοποιώντας όσα νομίζεις ότι νιώθω.
Σε αρνούμαι τρεις φορές κάθε μέρα και σε αναζητώ τη μια. Φοβάμαι πως και εσύ είσαι σαν όλα όσα γίνονται από σύμπτωση. Φοβάμαι πως αν εγώ δεν βρίσκω λέξεις να σε μεταφράσω, δεν θα γίνεi να σε καταλάβω ποτέ, ούτε εσύ εμένα.
Σε κοιτάζω έτσι, ακίνητο και, καρφώνω τα μάτια μου, με ένα παρανοϊκά ήρεμο βλέμμα, στα χείλια σου, σαν να περιμένω να μου μιλήσεις για αλήθειες που ποτέ κανείς δεν μου έχει πει.
Τι φοβάσαι? Τι φοβάμαι εγώ? Γιατί όσα έχω να σου πω τα κλείνω μόνο σε μια ματιά και εσύ είσαι ανίδεος να καταλάβεις? Γιατί μένω ακίνητη? Είναι γιατί δεν θέλω να χαλάσει το σάλεμά μου την ηρεμία της δικής σου απάθειας? Γιατί δεν σου λέω όσα θέλω? Είναι γιατί φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω δεν θα σταματήσω ποτέ? Γιατί να θέλω να μην σε θέλω? Είναι γιατί η μοναξιά μου, μου ψιθυρίζει όσα με κρατούν με ασφάλεια στον δικό μου κύκλο?
Τόσες φορές θέλω να σου πω και άλλες τόσες να κλείνομαι… δεν μπορείς και δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο εύκολα θα βούλιαζα στο δικό σου παράλογο. Σε προτιμώ έτσι, κοιμισμένο, σκεπασμένο με ασάφεια. Προτιμώ να σε αγγίζω, όταν τα δάχτυλά μου χάνουν την αίσθηση της αφής. Προτιμώ α μην ξέρεις, να μην καταλαβαίνεις, να μην επιφορτίζεσαι από τίποτα δικό μου.
Προτιμώ να πονάω όταν σκέφτομαι ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω. τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερ ο…έτσι ήταν πάντα με εσένα έτσι και θα παραμέινει.

και τώρα...τι;

Αν κάποιος μου έλεγε πριν καιρό οτι θα έφτανε τούτη δω η στιγμή που θα μου έφτιαχνα μμμπλοοογκ , θα γελούσα ωσαν χαζοχαρούμενο. Κυρίως επειδή γνωρίζω εκ πρώτοις το πόσο κακή είναι η σχέση μου με την διατήρηση τακτικού ημερολογίου....ναι ναι ημερολόγιο το βαφτισα αυτό και να μου ζήσει.
έλα όμως που ακόμα δενέχω καταλάβει πλήρως τον λόγο που ωθεί το ανθρώπινο είδος σε εξωτερικέυσεις τέτοιου τύπου?!μην είναι η ανάγκη για εξωτερίκευση?μήν είναι η ανάγκη για να μάθει κανείς τα μέσα του?ακόμα δεν έχω βγάλει ικανοποιητικό συμπέρασμα και γράφω κυρίως για να κλικάρω περήφανα το "αποθήκευση ", στην πρώτη μου ανάρτηση.
πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μάλλον και τα δυο πρέπει να συμβαίνουν...
τι σκοπεύω να κάνω ομως εεε? ελα μου ντε!!!!φαντάζομαι οτι θα αδειάζω τον κάδο του εγκεφαλού μου, κατα περίσταση, οπότε όσοι πιστοί ρακοσυλλέκτες της σκέψης, προσέλθετε. αφήστε και κανένα σχόλιο-τζάμπα είναι-,διαφωνείστε, συμφωνείστε, αγνοείστε...όλα δεκτά είναι...Άντε μου λοιπόν καλή αρχή και τυχερη....(λέμε τώρα...πολυτέλεια η τύχη σε μια μαύρη γάτα, αλλά ας όψεται το μάυρο χιούμορ)!!!!