Ακούω την Αγάπη - Τρύπες (High Quality)

επιλεκτική ακοή...

Με είχε πιάσει ένα κάτι σήμερα, να ακούσω κομμάτια απο την ελληνική ροκ σκηνή, σα νοσταλγία να το πω, επιθυμία να το πω? ,δεν το λέω καθόλου και προχωρώ παρακάτω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Να είναι καλά και το χαριετάκι που μου δωσε το cd απο τρύπες "κεφάλι γεμάτο χρυσάφι".
Όλα καλά μέχρι που ξεκίνησε το τραγούδι "φάντασμα" της εφηβείας. Τότε που όλα τα προβλήματά μου ήταν στη σφαίρα του εξωπραγματικού και θεωρούσα πως αν είμαι "καλό παιδί" θα καταφέρω και γω να πω "ακούω την αγάπη"!
Ωραία μέχρι εδώ το' χουμε....και μετά; αντε και προσπάθησα, όμως καμια δεκαριά χρόνια μετά συμπερανα ότι μάλλον εκτός απο επιλεκτική μνήμη, έχω και επιλεκτική ακοή, ή τουλάχιστον έτσι αρέσκομαι να πιστεύω. Κάπου εκεί, είναι που μου ήρθε η ετεροχρονισμένη απάντηση στους τρύπες και στο στοιχειωμένο τραγούδι τους. εγώ ΔΕΝ άκουσα την αγάπη, ότι θόρυβο και αν έκανε όταν πλησίαζε...
έκανα απόλυτη ησυχία...
καθάρισα σχολαστικά τα αυτιά μου...
έκλεισα την τηλεόραση,
φίμωσα το σκύλο μου,
σκότωσα ένα αιμοβόρο κουνούπι...δεν άκουσα την αγάπη.
έσπασα το ραδιόφωνο...
έκλεισα τα τηλέφωνα, έκοψα τα φύλλα που θρόιζαν....αλλά δεν άκουσα την αγάπη.
έθαψα όλα τα ρολόγια...
πάτησα με τη φτέρνα ένα μυρμίγκι,
πέταξα τα θορυβώδη τακούνια μου...και δεν άκουσα την αγάπη.
έκαψα τη βουή της πόλης...
έσβησα κάθε φωτιά ζωντανή,
έπνιξα ένα λυγμό μου...
μα πάλι δεν άκουσα την αγάπη.
έκοψα τις χορδές της φωνής μου...
κοίμησα την συνείδησή μου,
κόλλησα τα δοντια μου να μην τρίζουν και σταμάτησα τον χτύπο της καρδιάς μου....
μα ακόμα ΔΕΝ άκουσα την αγάπη.

εγγενής ανικανότητα απλούστευσης "καλημέρας"...

πρέπει να κόψω το κάπνισμα, πρέπει να κόψω το γράψιμο, πρέπει να κόψω την ηλιθιότητα που διέπει τον αιμοσταγή εγκέφαλό μου. πρέπει να συνηθίσω στα σκουλήκια την μελλοντική τροφή τους, πρέπει να μακρύνω τα μαλλιά της υπομονής, πρέπει να αρνηθώ επίμονα, πρέπει να συμφωνήσω επιλεκτικά,πρέπει να θυμώσω, πρέπει να αδιαφορήσω για όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα. Μέχρι το βράδυ θα έχω βάλει τα πρέπει στη θέση τους και όλα θα είναι ικανά να τα δω στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι ωραία να "πρέπει" για να ξεκαθαρίζονται τα "θέλω" και "τα δεν θέλω".
κυρίες και κύριοι μόνο μια απλή, καλημέρα σας, ξεκίνησα να γράψω!!!

Sonata Arctica - Replica

πούρο-λαγνείες και "αφροδίσια πουλιά"...

είμαι και εγώ μια απο αυτούς που είδαν το ταινιάκι της Ντούβλη και μετά το έκραξαν!!!
Διαφωνώ όμως με τον λόγο που το έχουν δαιμονοποιήσει οι περισσότεροι όμως. Δεν μου καίγεται καρφάκι για την ηθική της Ντούβλη και δεν ασχολήθηκα καθόλου με το αν προσεβλήθη η αξιοπρέπεια της ή όχι. Εγώ το έκραξα απλώς και μόνο γιατι δεν εκπλήρώθηκε ο στόχος. εν ολίγοις δεν κατάφερα να ερεθιστώ ούτε 1 δευτερόλεπτο και αυτό γιατι είχα λιώσει στο γέλιο. Αντικειμενικά, πρόκειται για την μέγιστη καλτίλα, που είχε άρωμα Γκουσγκούνη (το όνομα μόνο γιατί την χάρη ποτέ των ποτών) στις ατάκες!
Η ολίγον τι, δυσκίνητη βασίλισσα της ταινίας δεν ήταν αντάξια του τίτλου της ή του σκήπτρου της. Τα πρώτα δευτερόλεπτα, η αντίδρασή μου είχε την δυσπιστία των ινδιάνων προς τους πρώτους αποίκους, πάτησαν Αμέρικα και, η ανατροπή ήρθε στο 4:25.Στο σημείο εκείνο η Μαριαννάρα έμπλεξε την βούρτσα με την τραγιάσκα και τα αφροδίσια νοσήματα με τα παραδείσια πουλιά. Απο εκέι και πέρα, κάτι η βουκολική προφορά της άλλης σταρ Βίβιαν -ιγώ πήγα κι ψώνσα κάτ παπούτσα- κάτι το κόλπο Μόνικα με το πούρο -έμεινα με την απορία αν ήταν πούρο cohiba ,romeo y julietta ή χοντροστριμμένο σέρτικο Λαμίας που ξεφλούδιζε-, λίγο που άρχισα να προβληματίζομαι για το πόσο καθαρές είναι οι αντρικές τουαλέτες στις καφετέριες σε συνδυασμό με την εμμονή να κάνω σύγκριση τζούλια ή ντούβλη, μόνο σαν τσόντα δεν το είδα!!!!
Α και μια που το ανέφερα, η Ντούβλη έιχε πιο πολύ "σενάριο" να γκουχου χκουχου ερμηνεύσει, εν συγκρίσει με την Τζούλια, ωστόσο το όσκαρ πάει στην Τζούλια ως Γκουίνεθ Πάλτροου του πορνό. Είναι ψυχρή με 2μετρα κανιά, κώλο που κοιτάζει την πανσέληνο και λέει λίγα, ενώ η άλλη επιβεβαίωσε το "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς", σε όλο του το μεγαλείο.

highlight της ταινίας η ατάκα - έχω κάνει λέυκανση κω.......δας!!!!!!!!!(τι το είπε αφού δεν τον χρησιμοποίησε???)

όσοι το έχετε δει φανάζομαι ότι θα έχετε άποψη περί του τί λέω, όσοι πάλι δεν μπήκατε στον κόπο αξίζει να ξέρετε ότι χάσατε την επόμενη cult-trash τσόντα μετά "το μικρόφωνο της Αλίκης"............

Ozzy Osbourne "I Just Want You"

σκορπολογίες....

Νήστεψα την παρουσία σου μέρες, μήνες, χρόνια.
Τράφηκα απ’ την προδοσία σου ώρες, λεπτά , εποχές.
Ο χρόνος αμείλικτος, να μετρά το πέρασμα του , τρυπώντας επιλεκτικά τα σημεία της μνήμης μου, όπως το σαράκι το παλιό έπιπλο στο σαλόνι.
Η πραγματικότητα των αισθημάτων μας, μοιάζει γελοία.
Καμιά έρωτος απάντηση δεν μου καλύπτει την απόσταση.
Σε εντοπίζω κάπου χαμένο, με ξαπλωμένη δίπλα σου την σιγουριά.
Ντυμένη ελαφρά προσμένω να φαγωθούν και αυτά τα λίγα ρούχα , που καλύπτουν την γύμνια της ψυχής.
Φανατικός ακολουθητής σου, πιστός σταυρωτής σου.
Πόσα καρφιά να σου αγοράσω ; με τι τιμή με ποιο κόστος και ποια αξία;
Και όταν εσύ τα κρατήσεις, σε πόσα σημεία να τα μπήξω να πονέσεις;
Εσύ, Μεσσίας ή Ιούδας ; Βαραββάς
Εγω, Επικριτής ή Σωτήρας; Απλώς παράπλευρη απώλεια.
Η σχετικότητα των πράξεων μας χτυπά το παράθυρο γιατί κρυώνει έξω στην καταιγίδα των όσων έχουμε νιώσει.

άρωμα θύμησης...

απο μικρή είχα ένα θέμα με τις μυρωδιές. Θεωρούσα ανέκαθεν την όσφρηση την βασικότερη τν αισθήσεων μου. Εκεί που οι υπόλοιποι έφτιαχναν αναμνήσεις με εικόνες, εγώ έκανα το ίδιο πράγμα με μυρωδιές. Μοιάζει σαν ένας σχεδόν ιδιότυπος ψυχαναγκασμός και όμως, παραείναι έντονο για να το αγνοήσω. μια απλή βόλτα με τα πόδια μπορεί να μου φέρει στο μυαλό αναμνήσεις, αρκεί να εντοπίσω στον αέρα σα λαγωνικό, κάποια μυρωδιά απο το παρελθόν. το αστείο είναι πως ποτέ δεν είναι συγκεκριμένες αυτές οι μυρωδιες...δεν είναι σαν να λέμε, μύρισα φασολάκια γιαχνί και θυμήθηκα το νηπιαγωγείο!!!!!ακαθόριστες είναι πάντα και κυρίως αδιευκρίνιστες!!! έχουν όμως αυτή τη μαγική ιδιότητα να μεταφράζονται αυτόματα σε αναμνήσεις και όχι μόνο βλέπω εικόνες, αλλά είναι σαν να ξαναβιώνω τις ίδιες στιγμές ή συναισθήματα!
παράξενο εεε?κάπως έτσι τώρα που γράφω, έτυχε να έχω ανοίξει την μπαλκονόπορτα, να φεύγει το τσιγάρο και εισέβαλε, σχεδόν με θράσσος, το νυχτολούλουδο του γείτονα....οχι, δεν θυμηθηκα τον γείτονα, αλλά ένα καλοκαίρι στην κεφαλονιά!!!!αντε βρε...πλησιάζει καλοκαίρι....μου μύρισε!!!!!!!!!

κοιμάσαι....

Σε κοίταζα να κοιμάσαι. Ένα βράδυ από όλα εκείνα που σε κοίταζα. Ήρεμος , γαλήνιος, με όλες τις απαντήσεις που ήθελα να μάθω, καλά σφραγισμένες στο μυαλό σου. Το μυαλό σου…ωραίο μέρος εκεί, έχω σπάσει τα μούτρα μου εκεί, έχω κάνει βόλτες ακολουθώντας τις σκέψεις σου, που μου φαίνονται απλές , σχεδόν παιδικές. Κι όμως τις φοβάμαι… εγώ και το πολύ μου, κόντρα στο δικό σου απλοϊκό και λίγο. Όχι δεν είναι λίγο είναι ίσως πιο ξεκάθαρο. Μέσα μου σφίγγω με μανία τις λέξεις να μην βγουν, σαν να θέλω να σου αρνηθώ την ικανοποίηση που θα έπαιρνες αποκωδικοποιώντας όσα νομίζεις ότι νιώθω.
Σε αρνούμαι τρεις φορές κάθε μέρα και σε αναζητώ τη μια. Φοβάμαι πως και εσύ είσαι σαν όλα όσα γίνονται από σύμπτωση. Φοβάμαι πως αν εγώ δεν βρίσκω λέξεις να σε μεταφράσω, δεν θα γίνεi να σε καταλάβω ποτέ, ούτε εσύ εμένα.
Σε κοιτάζω έτσι, ακίνητο και, καρφώνω τα μάτια μου, με ένα παρανοϊκά ήρεμο βλέμμα, στα χείλια σου, σαν να περιμένω να μου μιλήσεις για αλήθειες που ποτέ κανείς δεν μου έχει πει.
Τι φοβάσαι? Τι φοβάμαι εγώ? Γιατί όσα έχω να σου πω τα κλείνω μόνο σε μια ματιά και εσύ είσαι ανίδεος να καταλάβεις? Γιατί μένω ακίνητη? Είναι γιατί δεν θέλω να χαλάσει το σάλεμά μου την ηρεμία της δικής σου απάθειας? Γιατί δεν σου λέω όσα θέλω? Είναι γιατί φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω δεν θα σταματήσω ποτέ? Γιατί να θέλω να μην σε θέλω? Είναι γιατί η μοναξιά μου, μου ψιθυρίζει όσα με κρατούν με ασφάλεια στον δικό μου κύκλο?
Τόσες φορές θέλω να σου πω και άλλες τόσες να κλείνομαι… δεν μπορείς και δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πόσο εύκολα θα βούλιαζα στο δικό σου παράλογο. Σε προτιμώ έτσι, κοιμισμένο, σκεπασμένο με ασάφεια. Προτιμώ να σε αγγίζω, όταν τα δάχτυλά μου χάνουν την αίσθηση της αφής. Προτιμώ α μην ξέρεις, να μην καταλαβαίνεις, να μην επιφορτίζεσαι από τίποτα δικό μου.
Προτιμώ να πονάω όταν σκέφτομαι ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω. τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερ ο…έτσι ήταν πάντα με εσένα έτσι και θα παραμέινει.

και τώρα...τι;

Αν κάποιος μου έλεγε πριν καιρό οτι θα έφτανε τούτη δω η στιγμή που θα μου έφτιαχνα μμμπλοοογκ , θα γελούσα ωσαν χαζοχαρούμενο. Κυρίως επειδή γνωρίζω εκ πρώτοις το πόσο κακή είναι η σχέση μου με την διατήρηση τακτικού ημερολογίου....ναι ναι ημερολόγιο το βαφτισα αυτό και να μου ζήσει.
έλα όμως που ακόμα δενέχω καταλάβει πλήρως τον λόγο που ωθεί το ανθρώπινο είδος σε εξωτερικέυσεις τέτοιου τύπου?!μην είναι η ανάγκη για εξωτερίκευση?μήν είναι η ανάγκη για να μάθει κανείς τα μέσα του?ακόμα δεν έχω βγάλει ικανοποιητικό συμπέρασμα και γράφω κυρίως για να κλικάρω περήφανα το "αποθήκευση ", στην πρώτη μου ανάρτηση.
πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μάλλον και τα δυο πρέπει να συμβαίνουν...
τι σκοπεύω να κάνω ομως εεε? ελα μου ντε!!!!φαντάζομαι οτι θα αδειάζω τον κάδο του εγκεφαλού μου, κατα περίσταση, οπότε όσοι πιστοί ρακοσυλλέκτες της σκέψης, προσέλθετε. αφήστε και κανένα σχόλιο-τζάμπα είναι-,διαφωνείστε, συμφωνείστε, αγνοείστε...όλα δεκτά είναι...Άντε μου λοιπόν καλή αρχή και τυχερη....(λέμε τώρα...πολυτέλεια η τύχη σε μια μαύρη γάτα, αλλά ας όψεται το μάυρο χιούμορ)!!!!