Tristania - Beyond the veil

Green Carnation - The Burden Is Mine . . . Alone

ειδα φως και μπηκα.

εχω καιρό να λερώσω τη σελίδα αυτή.
Εγιναν πολλά...τόσα που νομίζω πως σταμάτησα να μετράω. απο ένα σημείο και μετά απλώς άδειασα απο όλα. τα μεγάλα γίναν μικρά και ασήμαντα. Τα μικρά και ασήμαντα, ανύπαρκτα και η φθείνουσα πορεία συνέχισε για καιρό.
Κάπου μεταξύ ανυπαρξίας και κριτικής, ξύπνησα, έτριψα τα μάτια, χασμουρήθηκα αδιάφορα, και είπα να ρίξω μια ματιά πίσω πρίν πάω μπροστα.
λένε οτι αν αντιμετωπίσεις τον θάνατο, αλλάζεις δρόμο. Γίνεσαι καλύτερος. Μουφα τελικά. Εγω έγινα χειρότερη.Συγκεκριμένα με βεβαιότητα θα πω, οτι εντόπισα και άλλα ψεγάδια.Δεν εκτίμησα καθόλου, τα όσα έχω και δεν μου ήρθε καμιά στραφταλίζουσα επιφώτηση.
Ενα δυνατό ξερασμα θυμού μου ήρθε αλλά και αυτό με φοβήθηκε και έκοψε λάσπη.
όλοι έχουν μια καλή κουβέντα να πουν! Τι μαλάκες που είναι όμως. Την λένε όταν αυτό που θέλεις να κανουν είναι να βουλώσουν το στόμα τους και να εξατμιστούν.
ποτέ πριν δεν ένιωσα το πόσο γλοιώδη υποκείμενα είναι οι συνάνθρωποι που έρχονται, ακάλεστοι στη ζωή μας όταν το μόνο που θέλουμε είναι μοναξιά.
Οι αισθήσεις οξύνονται... κάθε ψίθυρος ακούγεται δεκαπλάσιος. Ενοχλητικός.Η διάθεση είναι πότε έτσι, πότε αλλιώς. Κοινός παρονομαστής όμως είναι η επιθυμία για απομόνωση.Άντε με κάτι διακοπές του τύπου γραψίματος εδώ...
Συμπέρασμα......αυτό είναι το χειρότερο καλοκαίρι.Μόνο όταν δω, βροχή στο παράθυρο, να κουτουλάει στα τζάμια θα ανακουφιστώ.Μέχρι τότε, απλώς θα βράζω σαν καλό παιδι, όπως όλοι στο ζουμί τους.
καταραμένε ήλιε, ζωοδότη, χαρούμενε, φωτεινέ...να ξερες πόσο σε μισω!