Band Of Horses - The Funeral

Johnny Cash - Hurt (cover)

AND THE RAIN KEPT FALLING....

βρέχει...είναι ώρα Κρόνου και μέρα Σελήνης.
συνεχιζει να βρέχει και είναι απλώς Δευτέρα.
σκέφτομαι οτι ηρθες. τόσο γρήγορα.ο χρόνος σε ενα 24ωρο, πάγωσε σε στιγμές που έγιναν εικόνες.σαν άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες.πιαστηκα απο αυτά και ανεβαίνω.άλλαξε ο χωροχρόνος μου.νόμισα οτι βούλιαζα και μου τελείωνε το οξυγόνο, μέχρι την αγκαλιά έξω απο το καράβι.κρεμάστηκα όσο εσύ έψαχνες το υπόλοιπο μου.δεν σου είπα οτι έλιωσε μαζί με όσα με καίνε τελευταία.και μετά εσύ.και λίγη βροχή ακόμα πάνω στο πρόσωπο....
και το υγρό βάλτωμα μου, έγινε χώμα σταθερό...ίσως βραχος...και οι στιγμές μαζί σου γίναν τα καρφιά που ανεβαίνω...ορειβατώ στον εαυτό μου....και ανεβαίνω...και ακόμα βρεχει ξέρεις...
πάνω στο πρόσωπο μου...
έλα γρήγορα πάλι, σε θέλω δίπλα μου όταν σκαρφαλώσω τον εαυτό μου.θελω να εισαι εκεί οταν σηκωθώ ξανα...

βρέχει μέσα έξω...

διάβαζα νωρίτερα τι έλεγα λίγους μήνες πριν.
οταν λέω πριν, εννοώ πριν την συντριβή.
σιχαμένα συναισθήματα....εγώ η ανέγγιχτη απο ευαισθησίες και απαλλαγμένη απο πάθη-λάθη και τα συναφή.
και τώρα εδώ.τίποτα δεν με σώζει, όχι απο κανέναν άλλο παρα απο τον αιμοσταγή εαυτό μου.τον ανεγκέφαλο τυχοδιώκτη, που απολαμβάνει να γκρεμίζει όσα οι άλλοι του χτίζουν.
κανονικά δεν πρέπει να καπνίζω λένε.αχου και δε με νοιάζει.....
τον τελευταίο καιρό εκτός απο υπεραναλυτική, έχω γίνει και απολύτως άπληστη.βιώνω τα πάντα σε ακραίες βαθμίδες.πόνος είναι?να φτάνει μεχρι το κόκκαλο, οργή είναι, να τσακίζει βράχους, καλοσύνη είναι, να αγγίζει τα όρια της βλακείας με αντάλλαγμα οίκτο.
οίκτος..τι απάνθρωπο συναίσθημα.προτιμώ τον θυμό τελικά.τουλάχιστον εχει μια ροπή, μια δυναμική, ένα κάτι να σε πάει παρακάτω, ακόμα και αν αυτό το παρακάτω, είναι γκρεμός.
είναι και αυτό το άλλο που συμβάινει...δεν γεμίζω με τίποτα.ξαφνικά σα να έγινα τρύπιο σκέυος.βρέχει και οι σταγόνες αντί να λιμνάζουν στις αυλακιές των ρούχων της συνείδησης μου, με διαπερνούν σαν ξυράφι.δεν περίμενα να κόβει τόσο ύπουλα το νερό.σχεδόν είναι σα να ειμαι απο άμμο.σα να περιμένω να γίνω κομμάτι λάσπης, και απο εκεί να ξεραθώ, μέχρι να ξαναπατηθω απο καινούρια βήματα.
αυτό που περίμενα ήρθε.έκατσε, του έστρωσα το καλύτερο τραπεζομάντηλο του χρόνου μου, της διάθεσης μου.μοιράστηκα τους πιο ώριμους καρπούς των λέξεων και μετά...χωνεύτηκα και αποβλήθηκα σαν χαλασμένο φαγητό.
ωραία εξέλιξη εε?
αυτη τη στιγμή, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σωσει, απο εμένα.
κρίμα την εκπαιδευση για επίθεση που έκανα τόσο καιρό....ξέχασα οτι οι άμυνες σε τετοιες περιπτωσεις είναι τελικά ο μόνος δρόμος.
καληνύχτα...